اما افسوس که حالا...
دیروز پای کلام های ناب یک پیر غلام امام حسین(ع)نشسته بودم که میگفت:
سنت بچه هیاتی این بود :
قبل ازهیات غسل میکردیم یا حداقل وضوداشتیم،
هنگام ورود وهنگام آغاز سینه زدن (لاحول ولاقوت الابالله)میخواندیم.
اذن میگرفتیم وبسم الله وبالله و...میگرفتیم.
ورود به هیات را با دورکعت نماز آغاز میکردیم.
پیراهن مشکی مقدس بود ،هرجایی نمی پوشیدیم، جدااز لباس های دیگر میشستیم.
آخرذکرحسین بر تار پودش خورده بود.
دائم الذکر بودیم، چه خادم چه مستمع.......
اما افسوس که حالا...
[ دوشنبه, ۵ بهمن ۱۳۹۴، ۰۴:۰۲ ب.ظ ] [ ابوالفضل رحمانی ]
[ ۰ ]